Η Μάγισσα του Αέρα (Κεφάλαιο 22) - "Έρωτες" (Μέρος 2o)


«Τι εννοείς Κα; Πώς ακριβώς σε στεναχωρώ;»
Γυρνάω προς το μέρος από όπου ακούστηκε η φωνή του. Τον βλέπω να με παρατηρεί με ανασηκωμένα τα φρύδια από την κάσα της κουζίνας, σαν να μου λέει πως δεν καταλαβαίνει τι δεν καταλαβαίνω. Το στενό μαύρο μπλουζάκι του διαγράφει υπέροχα τους μύες του στήθους του και ταιριάζει απίστευτα με τη φαρδιά γκρι φόρμα που φοράει από κάτω. Τα μαλλιά του είναι ως συνήθως επιμελώς ατημέλητα και σέξυ και με προκαλούν να τα αγγίξω.
«Γιατί δεν ήρθες σε μένα να σου εξηγήσω το ξόρκι και πήγες στη βλαμμένη», μου εξηγεί χωρίς άλλες περιστροφές και περπατά προς το μέρος μου με αργά, σίγουρα βήματα, σαν το θηρίο που προσεγγίζει το θήραμά του.
«Με παρακολουθείς;» είναι η πρώτη σκέψη που ξεπηδά στο μυαλό μου και ήδη νιώθω να φουντώνω. Ούτε η Νόρα δεν έχει τολμήσει κάτι τέτοιο.

«Πάντα», μου λέει με νόημα και μου χαμογελά πονηρά. Η απάντησή του, ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής, όχι τόσο η απάντηση, όσο το σαγηνευτικό χαμόγελο που την συνοδεύει, διώχνουν αμέσως το θυμό μου. Στη θέση του έρχεται και θρονιάζεται μέσα μου μια έξαψη απίστευτη, που κάνει να μάγουλά μου να πάρουν φωτιά και την ανάσα μου να κόβεται. Παράλληλά, μια λαχτάρα να ακούσω περισσότερα για το κολακευτικό ενδιαφέρον του, γεννιέται μέσα μου.
«Και; Σου αρέσει ό,τι έχεις δει μέχρι τώρα;» τον ρωτάω με τόνο προκλητικό.
«Ναι», μου απαντά σαστίζοντας για μερικά δευτερόλεπτα. Γρήγορα όμως ξαναβρίσκει τον ειρμό του. «Ναι, φυσικά. Τα περισσότερα τουλάχιστον. Έχεις κανά δυο μελανά σημεία στην παρακολούθησή μου, όπως αυτό με την Ρίκα, αλλά τα θετικά που παρατηρώ είναι περισσότερα, ευτυχώς. Αλλιώς θα είχα χάσει ήδη το ενδιαφερόν μου».
Μωρέ τι μας λες!
Κοίτα να δεις, που ενώ ήθελα να τον προκαλέσω εγώ να πει περισσότερα, με προκαλεί να μιλήσω εκείνος!
«Χαίρομαι», του απαντώ, και με δυσκολία κρατιέμαι να μην πω περισσότερα.
«Χαίρεσαι;», με ρωτά με νόημα έχοντας φτάσει πλέον πολύ κοντά μου. Η απόσταση που μας χωρίζει είναι μόλις δυο βήματα και το άρωμά του ήδη έχει αρχίσει να καίει τα ρουθούνια μου.
«Ναι...» του απαντώ ξέπνοα, ζαλισμένη από το άρωμα του αλλά και τη ζεστασιά του κορμιού του που πλέον είναι πολύ κοντά μου.
«Και για ποιο πράγμα ακριβώς χαίρεσαι; Μήπως για το ότι ακόμα ενδιαφέρομαι για σένα;|, λέει και με το χέρι του χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου, ενώ το βλέμμα του είναι καρφωμένο στα χείλη μου.
«Εγώ... δεν... δεν εννοούσα αυτό ακριβώς...», προσπαθώ να εξηγήσω σαστισμένη αν και η τοποθέτησή του δεν είναι ολότελα λάθος. Όντως μου αρέσει που ακόμα ενδιαφέρετε για μένα. Και αυτό είναι κακό. Και περιπλέκει πολύ τα πράγματα. Κυρίως μέσα μου.
«Πάντως μπορώ να σε βοηθήσω», μου λέει, και κάνει δυο βήματα προς τα πίσω, δίνοντάς μου το χώρο να αναπνεύσω.
«Να με βοηθήσεις; Με τι;»
«Με το ξόρκι».                                   
«Α, ναι. Με αυτό», πράγμα που είχε σβηστεί παντελώς από το μυαλό μου εξαιτίας της παρουσίας του. «Σε ακούω λοιπόν».
«Όχι, όχι εδώ. Όχι έτσι».
«Τι εννοείς;»
«Εννοώ πως κάποιες πληροφορίες κοστίζουν».
«Θες να σε πληρώσω δηλαδή;»
Μα τι λέει;
«Κατά κάποιο τρόπο...», λέει και μου χαμογελάει πονηρά σκανάρωντάς με από πάνω μέχρι κάτω και το βλέμμα του έχει πάρει μια πονηρή λάμψη.
«Δεν πιστεύω να εννοείς... Α, εγώ δεν κάνω τέτοια!», λέω σχεδόν ψιθυριστά και γεματή ντροπή για την τροπή που πήρε η συζήτησή μας. Ε, όχι και να του κάτσω για ένα ξόρκι!
«Νομίζω με παρεξήγησες... εγώ απλά ήθελα άλλο ένα ραντεβού», λέει και γελά κοροϊδευτηκά με την αντίδρασή μου.
«Επίτηδες με έκανες να σε παρεξηγήσω...», του λέω με θυμωμένο ύφος και προσπαθώ να χαμηλώσω τους παλμούς μου για να ξεκοκκινήσω. «Να ξέρεις πώς αν ήσουν οποιοσδήποτε άλλος, θα είχες φάει χαστούκι μέχρι τώρα».
«Ε, τότε χαίρομαι που είμαι εγώ», μου απαντά και μένει να με παρατηρεί τώρα πιο σοβαρός. «Λοιπόν, να είσαι στο στενό της αμαρτίας στις έντεκα το βράδυ», λέει τελικά και μου κλείνει το μάτι.
«Αποκλείεται!» διαμαρτύρομαι αμέσως! «Εγώ κι εσύ μόνοι μας στο στενό με τα ζευγαράκια; Πλάκα μου κάνεις; Μήπως τελικά δεν σε παρεξήγησα και τόσο, νωρίτερα;»
«Ηρέμησε Μπόνι, ηρέμησε. Το εννοούσα αυτό που σου είπα πριν», μου απαντά γρήγορα, έχοντας σηκώσει τα χέρια ψηλά, σαν να τον σημαδεύει περίστροφο. «Το μόνο που θα σου στοιχίσουν οι πληροφορίες για το ξόρκι, είναι ένα ραντεβού μαζί μου και τίποτα άλλο. Δεν είμαι κανένας στερημένος που θα σε αναγκάσει να πλαγιάσεις μαζί του. Αν θέλω σεξ, μπορώ να το έχω ανά πάσα στιγμή και χωρίς ανταλλάγματα, ξέρεις», μου εξηγεί έχοντας σταυρώσει τώρα τα χέρια στο στήθος και κοιτάζοντάς με με ένα βλέμμα όλο ειρωνεία και κυνισμό. «Ό,τι γίνει μεταξύ μας το βράδυ, θα είναι μόνο γιατί το θέλεις κι εσύ».
«Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Δεν θα έρθω!», του φωνάζω και απομακρύνομαι μερικά βήματα ακόμα από κοντά του, μη μπορώντας πια να κρατήσω την ψυχραιμία μου με αυτά που ακούω! Μα ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων;
«Θα έρθεις», λέει με σιγουριά. «Αν θες να μάθεις τι συμβαίνει στον Ματ Ντι Κάρλο, που είμαι σίγουρος ότι θέλεις, θα έρθεις», συνεχίζει και έπειτα στρέφεται με αργό βηματισμό προς τις σκάλες, για να ανέβει προς τους πάνω ορόφους. «Και μην αργήσεις. Δεν μου αρέσει να περιμένω».
«Δεν πρόκειται να έρθω, ξέχασέ το σου λέω!».
Αλλά δεν μένει ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω για να με ακούσει να του φέρνω αντιρρήσεις.
«Θεέ μου, που πάω να μπλέξω;», αναρωτιέμαι φωναχτά όταν συνειδητοποιώ ότι η πρότασή του στριφογυρίζει ακόμα στο κεφάλι μου.
Σωριάζομαι στον καναπέ του σαλονιού και βάζω ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι μου, ελπίζοντας ότι αυτό θα είναι ικανό να σταματήσει τον καταιγισμό των σκέψεων περί του επερχόμενου ραντεβού μου με το Κα.
Μα τι λέω, ποιο ραντεβού; Αφού δεν θα πάω! Δεν θα ήταν λογικό να πάω!
Αλλά από την άλλη πρέπει να μάθω τι συμβαίνει στον Ματ.
Υπάρχει κι άλλος τρόπος όμως, για να πάρω αυτές τις πληροφορίες, έτσι δεν είναι;
Ή μήπως όχι;
Κι αν όντως υπάρχει, αλλά αυτές οι πληροφορίες αργήσουν να μου αποκαλυφθούν;
Δε γίνετε να αφήσω κι άλλο χρόνο να χαθεί, ο Ματ μας χρειάζεται. Και μας χρειάζεται τώρα.
Εξάλλου, με αυτόν τον τρόπο θα βοηθήσω και τον Τάι. Το θέμα του Ματ του έχει στοιχίσει πολύ.
Επιπλέον, δεν έχω να φοβάμαι τίποτα από τον Κα. Δεν θα μου έκανε ποτέ κακό. Άρα σίγουρα δεν θα μου έκανε κάτι που δεν θέλω. Και φυσικά, δεν θέλω κανενός είδους ερωτικές περιπτύξεις με τον Κα Τέρνερ, έτσι δεν είναι;
Οπότε, εφόσων μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου απένταντι του, δεν έχω τίποτα να φοβάμαι. Τίποτα απολύτως. Αρκεί να συγκρατήσω τα όποια άγρια, σεξουαλικά συναισθήματα μου προκαλεί.
Αλλά μήπως αυτό είναι το πρόβλημα; Μήπως τελικά φοβάμαι τον εαυτό μου;
Μπόνι, συγκεντρώσου! Εσύ είσαι ερωτευμένη με τον Τάι! Θα πας στο ραντεβού σου με τον Κα, θα μάθεις αυτά που χρειάζεται και θα φύγεις. Και δεν θα είναι καν ραντεβού. Απλά μια συνάντηση μεταξύ δυο επαγγελματιών μαγείας. Ναι, αυτό είναι. Θα πάω και θα είμαι μια ψυχρή επαγγελματίας μάγισσα.
«Κορίτσι μου είσαι καλα;»
«ΑΑΑΑΑΑ!»
Η φωνή της Άρια παρά την γλυκύτητα του τόνου της με βγάζει απότομα από τις σκέψεις μου και με τρομάζει τόσο, που παραλίγο να βρεθώ στο πάτωμα.
«Πρόσεχε, θα πέσεις!», λέει τρομοκρατημένη από την αντίδρασή μου και με βοηθά να ανασηκωθώ στη θέση μου στον καναπέ.
«Ναι, μην ανησυχείτε, είμαι μια χαρά. Απλά ήθελα να πάρω μια ανάσα».
«Ανάσα, με το μαξιλάρι πάνω στο πρόσωπό σου;», με ρωτά με δυσπιστία.
«Ε, ναι, περίπου», της απαντώ και χαμογελώ αμήχανα. «Απλά σκεφτόμουν τον Ματ και το ξόρκι».
«Χμ, ναι το καταλαβαίνω. Όλοι μας εκεί έχουμε το μυαλό μας. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε ακόμα. Παρόλα αυτά δεν θέλω να ανησυχείτε. Ούτε εσύ, ούτε ο Τάι, ούτε τα κορίτσια. Επικεντρωθείτε λίγο στα μαθήματά σας και στην Μαρί και αφήστε το θέμα του Ματ πάνω σε μένα και τον Πήτερ».
«Εύκολο να το λέμε...»
«...αλλά μπορείτε να το κάνετε! Ήδη έχετε πολλά στο μυαλό σας. Δώστε βάση στα άλλα για να μπορέσετε να κερδίσετε τη Μαρί στη μάχη για τις Πέτρες, είναι ζωτικής σημασίας».
«Έχετε δίκιο», παραδέχομαι ηττημένη. Το σχέδιο της Μαρί προχωρά και πρέπει να δούμε πώς θα γίνει να βρεθούμε δυο βήματα μπροστά. Ειδικά μετά την απόκτηση της Πέτρας του Νερού από μέρους μας, που σίγουρα θα προσπαθήσει να ανακτήσει η σατανική Ιέρεια.
«Μήπως θα ήθελες να φας κάτι γλυκιά μου;», με ρωτά ευγενικά η Άρια.
«Εμ, όχι ευχαριστώ», αν και θα ήθελα πάρα πολύ να βάλω κάτι στο στόμα μου αυτή τη στιγμή. «Πρέπει να γυρίσω σπίτι. Θα ανησυχεί η αδερφή μου. Ειδικά μετά την αρπαγή μου, η παραμικρή καθυστέρηση ή έλλειψη επικοινωνίας μαζί μου, φαντάζομαι θα της προκαλεί υστερία».
«Μην ανησυχείς την έχω ήδη ενημερώσει πως είσαι εδώ. Είναι βλέπεις, ακόμα στο γραφείο με την Τζέιν. Έχουν πολύ δουλειά και μάλλον η Νόρα θα είναι απασχολημένη στο γραφείο μέχρι το βράδυ».
«Ε, τότε να τσιμπήσω κάτι», της απαντώ με χαρά και νιώθω ήδη το στομάχι μου να με ευγνωμονεί που δεν θα το αφήσω να λυσσάξει πάλι από την πείνα.
Ακολουθώ την Άρια στην κουζίνα και παρατηρώ πως ήδη είναι τακτοποιημένη και καθαρή. Και άδεια.
«Πού είναι ο κύριος Πήτερ και ο Κρις;»
«Πετάχτηκαν μέχρι τη Σχολή Μαγείας», μου απαντά αμέσως η μητέρα των Χάλιγουελ. «Ο Πήτερ βιαζόταν να προχωρήσει με το θέμα του Ματ και πήρε τον Κρις για βοήθεια. Ελπίζω να έχουμε σύντομα νέα», λέει η Άρια καθώς μου βάζει σε ένα πιάτο μια γενναία μερίδα από μοσχαράκι κοκκινιστό και ρύζι. «Εσύ μήπως έχεις κανένα νέο από το μενταγιόν;»
«Όχι, κανένα απολύτως», λέω και εύχομαι να μη με ρωτήσει τίποτα άλλο για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν θα ήθελα να αρχίσω να της λέω για το υπέροχο σχέδιο της Νόρας να το σκάσουμε στο εξωτερικό οι δυο μας και να τους αφήσουμε να κόψουν το λαιμό τους.
«Μμμμμ, τι θεσπέσιο πράγμα είναι αυτό;», επαινώ τη μαγειρική της Άρια με το που βάζω την πρώτη μπουκιά στο στόμα μου. Οι υπέροχα συνδυασμένες γεύσεις των υλικών και τα αρώματα της σάλτσας που προκαλούν γευστικά τον ουρανίσκο μου, σε συνδυασμό με την μαλακή υφή του κρέατος και του καλομαγειρεμένου ρυζιού, φέρνουν το συγκεκριμένο πιάτο σε άλλο επίπεδο.
«Σε ευχαριστώ καλή μου», απαντά χαμογελαστά η Άρια και φέρνει επιπλέον δίπλα μου ένα μικρό πιάτο με σαλάτα και ένα ζεστό ψωμάκι που μόλις έβγαλε από τον φούρνο.
Όση ώρα καταβροχθίζω το υπέροχο φαγητό της κυρίας Χάλιγουελ, αυτή έχει βγάλει ότι χρειάζεται στον πάγκο της κουζίνας της για να φτιάξει κάποιου είδους επιδόρπιο, φαντάζομαι για το βράδυ. Η προσοχή με την οποία μετρά τις ποσότητες των υλικών και το χαμόγελο της την ώρα της δημιουργίας, φανερώνει το πόσο πολύ της αρέσει να μαγειρεύει και να φροντίζει την οικογένειά της. Έχει δέσει τα μακριά, καστανά, μεταξένια μαλλιά της σε μια χαμηλή κοτσίδα κοντά στο λαιμό της που μου επιτρέπει να παρατηρώ όλες τις εκφράσεις του προσώπου της, όσο αυτή μαγειρεύει. Που και που, μου ρίχνει και εμένα σύντομες εξεταστικές ματιές, κυρίως για να βεβαιωθεί ότι μου αρέσει το φαγητό και πως δεν χρειάζομαι κάτι άλλο. Η περιποιητικότητά της είναι κληρονομική, αν κρίνω από τα παιδιά της –με εξαίρεση ίσως τη Ρίκα.
«Θέλεις λίγο κρύο νερό;», συνεχίζει ακούραστα, να με περιποιείται.
«Ναι, ευχαριστώ», απαντώ μισομπουκωμένη και σηκώνομαι να πάω τα πιάτα μου στο νεροχύτη. Έτσι όπως τα έγλυψα, ούτε πλύσιμο δε χρειάζονται.
«Ορίστε κορίτσι μου», λέει και μου δίνει το γεμάτο ποτήρι.
«Και τώρα που έφαγα και ξεδίψασα, καλύτερα να σας αδειάσω τη γωνιά σιγά σιγά. Θα έχετε και δουλειές», λέω με ένα αμήχανο χαμόγελο, αναγνωρίζοντας ότι η παραμονή μου εδώ διήρκησε πολύ περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζα.
«Α, μη το ξαναπείς αυτό! Θέλω να νιώθεις σα στο σπίτι σου εδώ».
«Μην ανησυχείτε, έτσι νιώθω», της λέω και πραγματικά το εννοώ. Οι Χάλιγουελ πλέον, είναι οικογένειά μου. «Όμως, όντως πρέπει να πηγαίνω σιγά σιγά. Θα πάω μόνο να χαιρετήσω τον Τάι και θα φύγω. Μήπως ξέρετε πού είναι;»
«Λογικά, θα είναι στο δωμάτιό του στη σοφίτα και θα ακούει μουσική. Η μουσική είναι αυτό που τον χαλαρώνει πάντα, σε συνδυασμό με τη θέα από το παράθυρό του».
«Ωραία, δεν σας πειράζει να ανέβω για λίγο»
«Όχι, βέβαια, πήγαινε. Απλά αν χτυπήσεις και δεν ακούσεις απάντηση, μάλλον θα φοράει ακουστικά. Οπότε, σπρώχνεις την πόρτα και μπαίνεις».
«Έγινε. Ευχαριστώ πολύ, για όλα. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό!»
«Να ‘σαι καλά κορίτσι μου!»
Με γρήγορα βήματα ανεβαίνω όλες τις σκάλες μέχρι τη σοφίτα. Αν δεν ήμουν σε φόρμα, τώρα θα ‘τρεχε ποτάμι ο ιδρώτας, αλλά ευτυχώς είμαι στην ομάδα με τα κορίτσια και γυμνάζομαι. Φτάνω έξω από την πόρτα του Τάι και αφού πάρω μια ανάσα, χτυπώ την πόρτα δυο φορές.
Καμία απόκριση.
Ξαναχτυπώ.
Ησυχία.
Αποφασίζω να μπω μέσα, όπως με συμβούλεψε η Άρια νωρίτερα. Αφού στρώνω λίγο τα ρούχα μου και παίρνω μια ανάσα, ανοίγω την πόρτα.




Foni Nats