Girl Can you Keep my Secret? (Κεφάλαιο 18)

Scarlett
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει όσο οδηγώ προς την κοντινότερη καφετέρια. Το πρωινό της Δευτέρας άρχισε πολύ άσχημα. Η μικρή μου αδερφή με ξύπνησε τραγουδώντας και χοροπηδώντας πάνω στο κρεβάτι μου. Νιώθω τόσο κουρασμένη αφού το προηγούμενο βράδυ το πέρασα με τον Simon βλέποντας μία ταινία μέχρι της τρεις τα ξημερώματα.
Παρκάρω το αμάξι μου στην άκρη του δρόμου. Κατεβάζω τον καθρέπτη. Τα μάτια μου είναι γεμάτα κύκλους. Περιποιούμαι όσο μπορώ τον εαυτό μου.
Βγαίνω από το αμάξι μου για μπω μέσα στο μαγαζί και βλέπω κάτι που με κάνει να μείνω ακίνητη στην θέση μου. Μία μηχανή που μοιάζει υπερβολικά πολύ στην μηχανή που οδηγούσε τότε η Lexi είναι σταθμευμένη έξω από την μικρή καφετέρια. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και απομακρύνομαι μπαίνοντας στο μαγαζί. Ιδέα μου θα ήταν , έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια αποκλείεται να είναι η ίδια.
Όσο περιμένω την παραγγελία μου κοιτάω τους ανθρώπους που παίρνουν πρωινό με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Τρία κορίτσια στο τέλος του διαδρόμου μιλάνε δυνατά και γελούν, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι ανταλλάσει φιλιά και λίγο πιο εκεί μία οικογένεια διασκεδάζει και συζητάει για το πρόγραμμα της εβδομάδας.
Χαμογελάω με αυτή την γλυκιά εικόνα και ξεχνάω τον πονοκέφαλο και την κακή μου διάθεση. Η κοπέλα πίσω από τον πάγκο μου εύχεται καλημέρα ενώ μου δίνει τον ζεστό καφέ. Βγαίνω γρήγορα από το μικρό μαγαζί που μου έδωσε μία δόση χαράς.
Έτσι όταν βρίσκομαι μέσα στο σχολείο περιμένοντας την Olivia το χαμόγελο δεν φεύγει από το πρόσωπο μου.
«Γιατί χαμογελάς σαν καθυστερημένο πρωί, πρωί;» Με ρωτάει η κολλητή μου ενώ κάθεται δίπλα μου χωρίς ιδιαίτερη διάθεση.
«Καλημέρα και σε σένα Olivia.»Απαντάω και βγάζω το πρόγραμμα της ημέρας. Τέλεια πρώτη με δεύτερη περίοδο Χημεία και Μαθηματικά.
«Πως θα αντέξω τον Χημικό;» Ξεφυσάω και κλείνω την τσάντα μου.
«Μην παραπονιέσαι καθόλου. Εγώ θα έπρεπε να γκρινιάζω που έχω την τρελή να μας κάνει θέατρο.»
«Olivia η κυρία Clue δεν είναι τρελή.» Την αγριοκοιτάζω.
«Για πες μου πως πέρασες το σαββατοκύριακο με τον πατέρα σου και την ξινή;» Προσθέτω.
«Ου καταπληκτικά, τόσο καλά πέρασα που θα ξανά πάω του χρόνου.» Ειρωνεύεται.
«Τόσο χάλια;» Ρωτάω την στιγμή που το κουδούνι χτυπάει.
«Τόσο και χειρότερα. Θα τα πούμε.» Αφήνει ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο μου και τρέχει στο κτίριο με τις τέχνες.
Μαζεύω την τσάντα μου και απομακρύνομαι γρήγορα από το παγκάκι. Ακούω έναν γνωστό ήχο και γυρίζω το κεφάλι μου. Ένα αγόρι με την μηχανή που είδα λίγο νωρίτερα βρίσκεται έξω από τα κάγκελα του σχολείου. Φοράει κράνος έτσι δεν μπορώ να δω το πρόσωπο του. Όμως είμαι τόσο σίγουρη ότι κάτι μου θυμίζει.
Το αγόρι με την μηχανή φεύγει και εγώ ξυπνάω από τις περίεργες σκέψεις μου. Παίρνω το βλέμμα μου από το σημείο που ήταν και κατευθύνομαι προς την τάξη μου. Ευτυχώς προλαβαίνω πριν ο κύριος White εμφανιστεί. Την στιγμή που μπαίνει ο καθηγητής εγώ βυθίζομαι στις σκέψεις μου ξανά που έχουν μόνο έναν πρωταγωνιστή. Την Lexi , μόνο αυτή.
….
«Lexi είσαι τρελή; Αν ανέβουμε στην ταράτσα μπορεί να χτυπήσουμε.» Λέω σιγά ενώ παίρνει το χέρι μου στο δικό της.
«Σταμάτα να είσαι φοβητσιάρα μικρή και έλα πάνω μαζί μου.» Μου τονίζει.
Χάνομαι μέσα στο βλέμμα της και μένω εκεί θαυμάζοντας τα μάτια της. Ακόμα και αν τα μάτια της δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο ένα απαλό καφέ που μπορεί και περνάει απαρατήρητο, το βλέμμα της μπορεί και σε μαγνητίζει.
Γυρίζει γρήγορα και ανεβαίνει τα σκαλιά για την μικρή ταράτσα του σπιτιού της. Ακολουθώ τα βήματα της και σε λίγο βρισκόμαστε έξω. Κοιτάω γύρω μου, τα κτίρια, τα φώτα της πόλης, τα αμάξια στον δρόμο. Είναι όμορφα. Η Lexi κάθεται κάτω και το βλέμμα της περιπλανιέται στον ουρανό που τώρα τα αστέρια έχουν εμφανιστεί και το φεγγάρι είναι εκεί πλαισιώνοντας τα. Κάθομαι δίπλα της.
Για λίγη ώρα εξερευνούμε το μέρος χωρίς να ανταλλάσουμε λόγια. Αυτή τη στιγμή οτιδήποτε κι αν ειπωθεί δείχνει ασήμαντο μπροστά στην τόση ομορφιά και μαγεία που απλώνεται πάνω από εμάς.
Μένουμε σιωπηλές. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω της. Τόσο όμορφη σαν ένα από τα αστέρια που χαζεύει. Τα χάλκινα μαλλιά της πέφτουν πίσω στην πλάτη της ανακατεμένα. Το γεμάτο φακίδες πρόσωπο της λάμπει στο φως του φεγγαριού. Ενώ το σώμα της δείχνει μικροσκοπικό κάνοντας την ακόμα πιο περίεργα όμορφη και ποθητή.
Τα μάτια της στρέφονται πάνω μου, πριν μιλήσει με παρατηρεί για λίγο. Χαμογελάει και αγγίζει το πρόσωπο μου.
«Scarlett ξέρεις ποιος είναι ο μόνος τρόπος για να υπολογίσεις πόσο αγαπάς κάποιον;» Με αιφνιδιάζει με την ερώτηση της.
«Όχι, πες μου εσύ.» Η περιέργεια είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου.
«Να τον χάσεις. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος.» Απαντάει τελικά και απομακρύνει το χέρι της από πάνω μου.
«Τι εννοείς Lexi;»Την ρωτάω.
«Θα καταλάβεις, σε λίγο καιρό θα καταλάβεις.» Λέει με αίνιγμα στην φωνή της.
Και χάνομαι ξανά στην ομορφιά των αστεριών και την δική της.
….
Στην τραπεζαρία βλέπω την Olivia να κάθεται σε ένα απομακρυσμένο τραπέζι. Όταν με βλέπει της κάνω σήμα να έρθει στο τραπέζι που κάθεται ο Simon. Μου κάνει μια χειρονομία και εγώ γελάω αλλά στο τέλος έρχεται να καθίσει μαζί μας.
«Γεια σου μωρό.» Λέει γρήγορα ο Simon και κάθομαι δίπλα του στο τραπέζι. Αφήνει ένα φιλί στα χείλη μου και συνεχίζει να τρώει.
Η Olivia τοποθετεί το φαγητό της απέναντι μου όσο βολεύεται στην θέση της. Τότε εμφανίζεται ο Jason και δεν χάνει ευκαιρία και πιάνει την θέση δίπλα από την κολλητή μου.
«Καλημέρα όμορφη.» Αναφέρεται στην Olivia.
«Jason κόψε τις αηδίες.» Απαντάει κι εγώ με τον Simon γελάμε.
«Σκάστε ρε , αμέσως να γελάσετε.» Κάνει τον θυμωμένο.
«Εμείς δεν φταίμε αγόρι μου, εσύ είσαι άχρηστος στο καμάκι» Του λέει ο Simon.
Κοιτάω γύρω μου αποφεύγοντας την Olivia που έχει καρφώσει τα μάτια της επάνω μου.
«Είσαι λίγο αφηρημένη σήμερα.» Την ακούω να λέει.
«Εγώ; Όχι, όχι ιδέα σου θα είναι.» Απαντάω αναστατωμένη.
Δεν θέλω με τίποτα να καταλάβει πως κάτι έχω. Θα αρχίσει τις ερωτήσεις και μετά θα πρέπει να της πω. Ήδη της έχω κρύψει τόσα πολλά και νιώθω άσχημα γι’ αυτό. Μα αν μάθει δεν θα θέλει να μου ξανά μιλήσει και θα έχει και δίκιο. Όλα αυτά τα μυστικά και τα ψέματα που της έχω πει μετά τον θάνατο της Lexi, αν τα μάθει, θα νιώσει προδομένη από την ίδια της την κολλητή. Θα με μισήσει, είμαι σίγουρη πως θα το κάνει.
«Scarlett μ’ ακούς τόση ώρα που σου μιλάω;» Κουνάει τα χέρια της μπροστά από το πρόσωπο μου.
«Mε ξέρεις υπερβολικά πολύ για να σου πω πως ναι σε άκουγα.» Χαμογελάω.
«Τι σκεφτόσουν;» Ρωτάει.
«Αμ ξέρεις, για τα μαθήματα, τι άλλο να σκεφτόμουν;» Της λέω.
«Δεν με πείθεις αλλά δεν θα το κάνω θέμα.»
Κοιτάζω έξω από το παράθυρα και το αγόρι με την μηχανή βρίσκεται εκεί στο ίδιος μέρος που τον είδα και το πρωί. Ο Simon κοιτάζει κι αυτός το αγόρι που δεν έλεγε να φύγει από το σχολείο μας. Λες και κάτι ή κάποιον περίμενε υπομονετικά να εμφανιστεί.
«Παιδιά αυτή η μηχανή δεν σας θυμίζει κάτι ή καλύτερα να πω κάποια;» Τονίζει στο τέλος.
Όλοι στρέφονται προς το παράθυρο παρατηρώντας. Η Olivia παίρνει τα μάτια της πρώτη από εκεί. Ξέρει. Ξέρει καλά ποια είναι αυτή η μηχανή.
«Δεν είναι δυνατόν.» Μουρμουρίζει και τρέχει μακριά από το τραπέζι.
Κανείς δεν μιλάει. Ξέρουν κι αυτοί. Κανενός δεν έχει κλείσει η πληγή. Σε όλους αυτή η κοπέλα κάτι άφησε. Οι αναμνήσεις τώρα εμφανίζονται μπροστά μου ζωντανεύουν. Οι αναμνήσεις με πάνε πίσω σε εκείνο το βράδυ. Εκείνο το βράδυ που αν ο εγωισμός δεν είχε νικήσει ίσως αυτή να ήταν εδώ.


Μία ημέρα πριν το ατύχημα.


Γυρίζω πίσω σε αυτήν. Θέλω να ζητήσω συγνώμη, να της πω πως δεν έχουν σημασία τα αισθήματα μου, να την αγκαλιάσω και να με συγχωρέσει. Πρέπει να ξέρει.
Περπατάω στο πεζοδρόμιο απέναντι από το σπίτι της όταν παρατηρώ κάποιον άνθρωπο να πηγαίνει προς την μηχανή της. Κρύβομαι πίσω από ένα δέντρο. Μην κουνηθείς Scarlett μπορεί να σε καταλάβει. Ο άνθρωπος αυτός κόβει κάποια καλώδια, νομίζω πως είναι τα φρένα. Σηκώνεται όρθιος σαν να μην συνέβη τίποτα. Κοιτάει γύρω του μήπως και κάποιος τον πρόσεξε. Κρύβω το κεφάλι μου πίσω από το δέντρο και ανασαίνω βαθιά. Όταν το βλέμμα μου πέφτει πάλι εκεί αυτός έχει εξαφανιστεί.
Τα δάκρυα πέφτουν από τα μάτια μου. Κάποιος θέλει να της κάνει κακό. Αυτό δείχνει τόσο σωστό. Την μισούν οι περισσότεροι άνθρωποι που συναναστρέφεται. Σε όλους έχει κάνει κάτι. Ακόμα και σε εμένα, ακόμα και στην Olivia.
Μου έδειχνε τόσο καιρό ένα περίεργο ενδιαφέρον και σήμερα τα άλλαξε όλα. Είναι τόσο σωστό. Φύγε Scarlett, μη γυρίσεις πίσω , μην της πεις την αλήθεια. Πόνεσε την και εσύ μία φορά.

People hate the truth. Luckily, the truth doesn’t care.


Vas A.