Τρέχω! Τα πόδια μου χτυπούν με δύναμη το έδαφος. Η αναπνοή
μου βγαίνει σφυρίζοντας ανάμεσα από τα δόντια μου. Είναι πίσω μου. Τον νιώθω…
Τρέχα ,τρέχα, τρέχα να
γλιτώσεις
Στο μυαλό μου επαναλαμβάνονται λέξεις πανικού , λέξεις
σωτηρίας.
Τα κόκκινα μάτια του περνούν αστραπιαία από το μνήμη μου αφήνοντας
ένα ανεξίτηλο σημάδι. Βάζω περισσότερη ταχύτητα στα πόδια μου ,τρέχω για να
σωθώ , για να γλυτώσω από αυτόν. Πώς μπόρεσα να πιστέψω πως...
Η φωνή του φτάνει στα αυτιά μου, αντηχεί μέσα στη γαλήνη του
δάσους.
«Άννα…. Άννα»
Η φωνή του ακούγεται ξανά.. Μοιάζει απεγνωσμένη αλλά δεν
είναι. Θέλει απλά να με δελεάσει για να σταματήσω να τρέχω μακριά του!
«Άννα δε μπορείς να μου ξεφύγεις…. Δε μπορείς να φύγεις
μακριά μου.»
Δάκρυα που δε πήραν τη τελική τους μορφή θολώσουν την όραση
μου. Όχι αρνούμαι να κλάψω , αρνούμαι να
παραδοθώ. Δε θα γίνω θύμα του. Θα είμαι δυνατή.
Μια αστραπιαία σκιά περνά από μπροστά μου, παγώνοντας το σώμα
μου. Δε σταματάω να τρέχω. Με βρήκε . Με βρήκε . Με βρήκε.
Ο πανικός κερδίζει και αρχίζω να τρέμω. Τα δάκρυα νικούν και
τρέχουν χωρίς τη θέληση μου σχηματίζοντας ρυάκια που κυλούν χαϊδεύοντας τα
χείλη μου. Σταματάω προ στιγμή και πιάνω τα γόνατα μου , καθώς τα συναισθήματα
μου επιβάλλουν τη θέληση τους έναντι της δικής μου.
Δεν μπορεί να
συμβαίνει αυτό. Δε… γίνεται… Δεν είναι δυνατόν…
Με μια βαθιά ανάσα ανασηκώνομαι και κοιτώ τον ουρανό. Ο
ήλιος λαμπερός και γεμάτος ελπίδα ,βρίσκει δίοδο ανάμεσα από τα κλαδιά και
αγκαλιάζει τρυφερά με τη ζεστασιά του το πρόσωπο μου.
Μπορώ .
Θα γλυτώσω.
Τρέξε σήμερα, πάλεψε αύριο.
Ατσαλώνω τη θέληση μου και καταπνίγω τα αχανή αισθήματα που
με κατακλύζουν. Παίρνω φόρα και τρέχω πιο γρήγορα από ποτέ. Πιο γρήγορα και από
τον ήχο που μένει ασάλευτος γύρω μου. Πιο γρήγορα και από το φως που
διαστρεβλώνεται στο πέρασμα μου …Τόσο γρήγορα που περνάω από το φάσμα τον
χρωμάτων και όλα μπροστά μου γίνονται
λευκά… Και συνεχίζω να τρέχω ακόμη και όταν η ευδαιμονία με έχει χτυπήσει σα
μαστίγιο απλώνοντας αργά αλλά σταδιακά την επίδραση της επάνω μου.
Είμαι νικήτρια. Γλύτωσα και θα επιστρέψω ,δυνατή και έτοιμη.
Σταματάω . Τα μπράτσα που με αγκάλιασαν ,με αναγκάζουν να σταματήσω να τρέχω.
«Είσαι δική μου … Μη τρέχεις μακριά μου.»
Ψιθυρίζει στο αυτί μου και χάνομαι στο φουρτουνιασμένο
βλέμμα του που διαπερνάει την ψυχή μου καθώς το διαβολικό του χαμόγελο
απλώνεται νικητήριο στα θελκτικά του χείλη….
Παραδίνομαι…..
Anastasia