Το κορίτσι με τη μάσκα (Κεφάλαιο 4) [18+]

Το να φευγω αναστατωμενη απο τη δουλεια μαλλον ειχε αρχισει να μου γινεται συνηθεια. Την τελευταια μια ωρα ημουν στην μπανιερα και μουλιαζα το κορμι και τις σκεψεις μου, προσπαθωντας να καταλαβω τι γινοταν στην ζωη μου το τελευταιο διαστημα. Το κινητο μου ηταν αυτο που με εβγαλε απο την παραζαλη στην οποια ειχα πεσει εξαιτιας των πολλων χαλαρωτικων αλάτων που ειχα ριξει στο νερο. Απλωσα το χερι μου και το πηρα απο το σκαμπο που το ειχα ακουμπισει πριν μπω στο μπανιο. Την ηξερα τη μοιρα μου, η ησυχια κι εγω ειχαμε μαλωσει εδω και χρονια.

"Συντομα" απαντησα στη γραμματεα μου οπως παντα. Πολλες φορες τη λυπομουν για τον τροπο που της φερομουν, μιας και παντα εκεινη την πληρωνε για τα δικα μου νευρα, αλλά γι'αυτον ακριβως το λογο ο μισθος της ηταν αρκετα φουσκωμενος. Για να με αντεχει.

"Κυρια Αλεξανδρή," ξεκινησε να λεει δειλα η νεαρη κοπελα "Ειναι εδω ενας κυριος και σας ζητα επιτακτικα. Λεει οτι ειναι επειγον."

"Ποιος ειναι;" Ζητησα να μαθω.

"Ο κυριος Δημητριου"

Μου κοπηκε η ανασα. Οχι οχι οχι, σκεφτηκα. Δεν ηταν δυνατον. Τι εκανε ο Γιωργος στο γραφειο μου; Δεν περιμενα οτι θα ηταν τοσο επιμονος, αλλα δυστυχως για μενα ειχε το
πατημα της συνεργασιας. Δεν το πιστευα αυτο που μου συνεβαινε. Δεν μπορουσα να αφησω αυτη την κατασταση να συνεχιστει. Επρεπε να τον σταματησω παση θυσια πριν καταστραφουν ολα.

"Δωστον μου στο τηλεφωνο." ειπα αυστηρα και περιμενα στην γραμμη ωσπου λιγα δευτερολεπτα αργοτερα ακουστηκε η αν μη τι αλλο σεξυ φωνη του. Πως μπορουσε να ειναι σε ολα τελειος αυτος ο αντρας;

"Δεσποινις μου." με χαιρετησε με στομφο και διεκρινα ενα χαμογελο στην φωνη του.

"Κυριε Δημητριου. Τι ηταν τοσο επειγον ωστε να με αναζητησετε στο γραφειο μου;" απαντησα κοφτα μπαινοντας κατ ευθειαν στο θεμα.

"Εχουμε αφησει κατι στη μεση. Νομιζω οτι πρεπει να το ολοκληρωσουμε αμεσα." Ο τονος της φωνης του ειχε κατι περιπαιχτικο και σκοτεινο που με εκανε να αναριγησω και ταυτοχρονα να αναρωτηθω ποσο χαζη ημουν. Με αυτον τον αντρα ειχα κανει σεξ αμετρητες φορες -φυσικα μου αρεσε παντα- αλλα τι με ειχε πιασει τωρα τελευταια και τον ηθελα σαν τρελη;

"Νομιζω οτι δεν εχω να πω κατι μαζι σας. Η προταση μου αφορα τον κυριο Ελευθεριαδη. Οταν μπορει εκεινος θα συζητησω μαζι του και μονο μαζι του. Και σας παρακαλω, μην ενοχλειτε τη γραμματεα μου. Αρκετα τραβαει απο εμενα, δεν χρειαζετε κι εσας πανω απο το κεφαλι της." Εκλεισα με δυναμη το τηλεφωνο, γρηγορα πριν το μετανιωσω. Τι επιρροη ηταν αυτη που ασκουσε πανω μου τελευταια. Ισως επρεπε να αρχισω να τον αποφευγω γενικοτερα.

Βγηκα απο το μπανιο, στεγνωσα το σωμα και τα μαλλια μου και ξαπλωσα στο κρεβατι μου. Εβαλα στο κινητο μου τον αγαπημενο μου σταθμο και χωθηκα κατω απο το σεντονι με σβηστα τα φωτα.

Οι ωρες περασαν γρηγορα. Σχεδον δεν καταλαβα ποτε τελειωσε το χορευτικό πρόγραμμα. Ημουν στο δωματιο μου και φρεσκαριζομουν περιμενοντας τον πελατη εκεινης της βραδιας. Τα σαββατοβραδα ειχα αυστηρα μονο εναν, μιας και το προγραμμα διαρκουσε μεχρι τις 4.

Ακουστηκε ενα διακριτικο χτυπημα στην πορτα μου και παροτι το περιμενα τρανταχτηκα λιγο. Η νεαρη συναδελφος μου, ανακοινωσε την αφιξη του κυριου Δρέγια και εφυγε αθορυβα οπως παντα. Ο Γρηγορης Δρεγιας ηταν ο μικροτερος πελατης που ειχα εκεινη την περιοδο, αφού ηταν μολις εναν χρονο μεγαλυτερος μου, εκλεινε δηλαδη τα 24. Γιος ενος μεγαλοαγροτη της επαρχειας, ο οποιος ειχε ερθει να σπουδασει στο Γεωπονικο της Αθηνας για να συνεχισει τις δουλειες του πατερα του. Φυσικα δεν του πηρε πολυ να ανακαλυψει κι αυτος το μερος που δουλευα και ηθελε να δοκιμασει το κοριτσι με τη μασκα οσο τιποτα.

Ο Γρηγορης μπηκε με αργο βημα κοιταζοντας τον χωρο γυρω του. Ειχα αλλαξει προσφατα διαρρυθμιση στο δωματιο μου, βαφοντας με ενα σκουρο κοκκινο τους τοιχους και βαζοντας κρυφους φωτισμους που εκαναν τον χωρο εξτρα αισθησιακο.

"Μμμ ωραιο το εκανες το μερος" μουρμουρισε με χαμηλη φωνη κι εγω ενιωσα ενα σφιξιμο χαμηλα στην κοιλια μου. Ετσι οπως τον εβλεπα να στεκεται μπροστα μου και να κοιταζει εξεταστικα γυρω του, κρατουσα με δυσκολια τον εαυτο μου να μην του ορμηξει.

"Χαιρομαι που σ'αρεσει" ειπα χαμηλοφωνα και προχωρησα αργα προς το μερος του. Δεν ηθελα να χασω αλλο χρονο. Η κινηση μου τον εκανε να με προσεξει καλυτερα και το βλεμμα του επεσε πανω στο σωμα μου και σ' αυτα που φορουσα. Τα ματια του σκοτεινιασαν και μεσα τους διαγραφηκε καθαρη αντρικη λαχταρα. Αυτο ηταν που με τρελαινε.. Η επιδραση που ασκουσα στους αντρες, αυτο το σκοτεινο συναισθημα που φαινοταν στα ματια τους ηταν και το ναρκωτικο μου. Διαγραφοταν παντου μεσα τους το ποσο με ηθελαν εκεινη τη στιγμη και δεν μπορουσα παρα να ικανοποιησω αυτον τον ποθο. Επιασα αποτομα το πουκαμισο του και τον τραβηξα προς το μερος μου. Κολλησα με δυναμη τα χειλη μου στα δικα του και παρασυρθηκαμε σε ενα αγριο φιλι. Τα χερια του ανεβηκαν σχεδον μηχανικα απο τα ποδια μου μεχρι τους γοφους μου, και με μια κινηση με σηκωσε στον αερα και με οδηγησε στο κρεβατι. Ακολουθησα τα βηματα του για λιγη ωρα, μενοντας απο κατω, φιλωντας τον ασταματητα, λυγιζοντας ταυτοχρονα τη μεση μου ετσι ωστε να τριβομαι πανω του. Εκεινος μου αιχμαλωτισε τα χερια και τα εφερε διπλα στο κεφαλι μου, κρατοντας τα ακινητα και ξεκινησε να κατεβαινει στο λαιμο μου, μεχρι που εφτασε στο στηθος μου.

"Φτανει" ειπα ξεπνοα μεσα απο τις κοφτες ανασες μου. Δεν με ακουσε. Ελευθερωσα το χερι
μου απο τη λαβη του και πιανοντας τα μαλλια του δυνατα και τον εκανα να με κοιταξει.
"Ειπα, φτανει!" Τονισα καθε συλλαβη ενω τον κοιτουσα κατευθειαν στα ματια. Καταλαβε. Ειχε κανει λαθος, ειχε προσπαθησει να παρει τον ελεγχο και τωρα δεν θα του εβγαινε σε καλο. Μπορει να το ειχε κανει κι επιτηδες, το θεμα ομως παρεμενε ιδιο. Ειχε ερθει η ωρα να παιξω το παιχνιδι μου.

Σηκωθηκε απο πανω μου χωρις να αφησει στιγμη το βλεμμα μου.

"Στην καρεκλα" τον διεταξα και εκεινος υπακουσε χωρις δευτερη σκεψη. Σηκωθηκα κι εγω,
εβγαλα απο τη συρταριερα μου τρια ζευγαρια χειροπεδες και εδεσα τα χερια και τα ποδια του -ενα σε καθε ποδι της καρεκλας- αρκετα σφιχτα ωστε να μενει ακινητος αλλα χωρις να ποναει. Εσκυψα και τον φιλησα απαλα.

Ειχε αρχισει να αναβει και φαινοταν απο τον τροπο που με κοιτουσε. Ηταν μικρος, δεν ειχε πολλες αντοχες οποτε επρεπε να ειμαι αρκετα εφευρετικη. Τον χαστουκισα απαλα στο μαγουλο και του εβαλα τη μασκα. Τωρα ειχα τον απολυτο ελεγχο. Αρχισα να ξεκουμπωνω το πουκαμισο του, ενω ταυτοχρονα περνουσα τη γλωσσα μου στο καλοσχηματισμενο στηθος του. Πηρα ενα απο τα αγαπημενα μου εργαλεια και το περιεργαστηκα. Ηταν σαν τον κοφτη της πιτσας με την κοφτερη ροδα μπροστα, μονο που αυτο ειχε ακτινωτες μυτες, αρκετα κοφτερες ωστε να προκαλουν πονο. Μονο που αν ηξερες να το χρησιμοποιεις σωστα μπορουσες να μετατρεψεις αυτον τον πονο σε ηδονη.

Ακουμπησα τον μικρο μου βοηθο πανω στο στηθος του Γρηγορη και το πιεσα με λιγη δυναμη. Εκεινος εβγαλε εναν μικρο αναστεναγμο αλλα δεν διαμαρτυρηθηκε. Αρχισα να το τσουλαω πανω κατω σε ολο το στηθος του αυξομειωνοντας τη δυναμη σε διαφορα σημεια, και ακολουθουσα την πορεια που χαραζα με το στομα μου, δινοντας απαλα φιλια ή περνωντας τη γλωσσα μου στις αχνες γραμμες που αφηναν οι κοφτερες ακρες. Ο συνδυασμος αυτος εκανε τον αντρα απο κατω μου να ανασαινει ολο και πιο βαρια και να κουνιεται σε μια προσπαθεια να κερδισει λιγο τον ελεγχο.

Φταναμε προς το τελος. Αυξησα λιγο παραπανω τη δυναμη που εβαζα και εκεινος σφιχτηκε στο αγγιγμα μου, προκειμενου να αντεξει τον λιγο πανω απο το συνηθισμενο πονο. Και τα
καταφερε.

"Ηρθε η ωρα για την επιβραβευση σου." του ειπα και με γρηγορες κινησεις ελυσα τη ζωνη του και κατεβασα το παντελονι και το μποξερακι του. Του φορεσα το προφυλακτικο, ανεβηκα πανω του και τον πηρα μεσα μου αποτομα. Ημουν τοσο υγρη που δεν χρειαστηκε μεγαλη προσπαθεια. Αρχισα να ανεβοκατεβαινω στο μοριο του και δαγκωνα με ορμη τα χειλη του. Του εβγαλα τη μασκα. Διεκρινα την απογνωση στο βλεμμα του, την προσμονη και την επιθυμια του. Συνεχισα πιο γρηγορα και πιο γρηγορα, ενω εκεινος προσπαθουσε οσο του επετρεπαν τα δεσμα του να συμμετασχει. Εβαλα το χερι μου αναμεσα στα μαλλια του και τα τραβηξα απαλα, φιλωντας τον στο λαιμο, ενω την ιδια στιγμη ενιωθα την δικη μου κορυφωση να ερχεται. Επιασα τον ρυθμο που με προσταζε το κορμι μου και σε λιγα δευτερολεπτα φωναζα το ονομα του ενω ανεπνεα με δυσκολια. Στο ακουσμα των αναστεναγμων μου εφτασε κι εκεινος στο τελευταιο σταδιο, ελευθερωνοντας ολο τον ποθο του μεσα μου. Εμεινα πανω του και παραδοθηκαμε σε ενα ηρεμο φιλι, αφηνοντας τις ανασες και τους σφυγμους μας να καταλαγιασουν.




***


Οι πρωτες μερες μου στην Αθηνα περασαν σαν νερο. Ο Νικος, ετσι με ειχε αναγκασει να τον φωναζω ο θειος μου, ηταν μολις 5 χρονια μεγαλυτερος μου, και με εκανε να αισθανθω αμεσως ανετα τοσο μαζί του οσο και στο σπιτι του. Μου πηρε βεβαια καποιες μερες για να σταματησω να του μιλαω στον πληθυντικό, αλλα έτσι είχα συνηθίσει. Δεν ηξερα πολλα για εκείνον μιας κι ο πατερας μου δεν πολυμιλουσε γι' αυτόν και γενικοτερα δεν τον ειχα ξαναδει. Θυμαμαι αμιδρα ως παιδακι τη φιγουρα του στην αυλη να τρέχει και μια αλλη φορα σε ενα τραπεζι πολλα χρονια αργοτερα. Οταν πεθαναν οι γονεις του πατερα μου σε εκεινο το ατύχημα στο χωραφι, ο θείος μου, εφτα- οχτω χρόνων τότε, εφυγε με μια μακρινη ξαδερφη για την Αθηνα. Ο πατερας μου δεν μπορουσε να τα βγαλει περα και με την νεα του οικογενεια και με τον κατα πολυ μικροτερο του αδερφο. Οποτε αναγκαστηκε να τον στειλει μακρια. Οπως έκανε και με μένα τώρα. Του θειου βεβαια του ειχε βγει σε καλο, μιας και η ξαδερφη ηταν πολυ καλη γυναικα κ τον μεγαλωσε σαν παιδι της. Οταν έφτασε στα 18 του και μιας και δεν έπαιρνε απο γράμματα οπως μου ειπε, τον βοηθησε να ανοιξει ενα εστιατόριο. Τωρα είναι πετυχημένος ιδιοκτήτης αλυσίδας εστιατορίων σε όλη την Αθήνα και σκέφτεται να επεκταθεί και στην επαρχία.
"Που γυρναει παλι το μυαλο σου μικρη;"
Η φωνή του Νικου με έβγαλε απο τις σκεψεις μου. Είχα αφαιρεθεί τόσο που είχα αφήσει το νερο στον νεροχύτη να τρεχει και ειχα σταματησει να πλενω τα ποτηρια. Τιναξα το κεφαλι μου και χαμογελασα αμηχανα.
"Συγγνώμη" ειπα δειλα και συνέχισα να κανω αυτο που ειχα ξεκινήσει εδώ και ώρα.
"Μη ζητάς συγγνώμη για τα πάντα βρε Αριεττα μου. Δεν έγινε κάτι, χαλάρωσε."
Μου χαμογελασε ευγενικά όπως πάντα.
"εεε.. Συγγνώμη" είπα χωρίς να το καταλαβω. Κοιταχτηκαμε και ξεσπασαμε και οι δυο στα γέλια.


***


"Οχι παλι" γκρινιαξα μεσα στον ύπνο μου στο άκουσμα του κινητού μου. Θα επρεπε να σκεφτω πολυ σοβαρα να το πεταξω.
"Συντομα" απάντησα νυσταγμενα στην γραμματεα μου. Στο τελος θα την βαφτιζα ετσι, δεν την αποκαλουσα σχεδον ποτε με το ονομα της.
"Ο κύριος Ελευθεριαδης, ζητησε να φατε μαζι το μεσημερι. Τονισε οτι θα έρθει ο ίδιος."
Ουφ παλι καλα. Απ' οτι φαινεται ο Γιωργος το ειχε παρει το μηνυμα και ειχε εγκαταλειψει τις προσπαθειες. Δεν μου εμενε παρα να δεχτω την προταση για φαγητο. Δεν θα εκανα τη συμφωνια, για να αποφύγω δυσάρεστες καταστάσεις στο μέλλον, αλλα θα έπρεπε να του το πω από κοντά, σαν καλή επιχειρηματίας που ήμουν.
"Ωραία, πες του σε δυο ώρες, στο ίδιο εστιατόριο."
Εκλεισα το τηλέφωνο, και ακριβως δυο ωρες αργοτερα έμπαινα στο μαγαζί που παραλίγο να με στείλει στο νοσοκομείο την προηγούμενη φορά. Η κοπέλα με οδήγησε στο τραπέζι ενός ηλικιωμένου αλλα καλοστεκουμενου κυριου, τον οποιο αναγνώρισα αμέσως από τις φωτογραφίες στα περιοδικά κ τις δημόσιες εμφανίσεις. Κι ευτυχώς, ηταν μονος του. Πλησιασα το τραπεζι κι εκεινος σηκωθηκε απο ευγενεια να με χαιρετήσει.
"Κυρια Αλεξανδρή. Χαιρομαι πολυ που σας συναντώ επιτελους απο κοντα."
Του εδωσα το χερι μου.
"Κι εγώ κυριε Ελευθεριαδη. Επιτελους καταφεραμε να βρεθουμε και αυτoπροσωπως." Χαμογελασε ευγενικά στον μικρό σαρκασμό μου και καθισαμε στις θέσεις μας.

Μετά απο μια πολύωρη χαλαρή συζήτηση, κλείσαμε την συμφωνία μας, στις προϋποθεσεις της οποίας ήταν και οτι δεν θα χρειαζόταν η άμεση επικοινωνία μου με κανέναν. Με την πρόφαση της πολυ πνιγμένης μου επαγγελματικής ζωής και της παντελούς ελλειψης χρονου, καταφερα και να κλεισω την συνεργασια που κυνηγουσα τοσο καιρο, αλλα και να κρατησω την ταυτοτητα μου ασφαλη. Ο κυριος Ελευθεριαδης ηταν πολυ πιο συνεννοησιμος απ' οτι περιμενα.


“Επιτρεψτε μου να σας συνοδευσω στο αυτοκινητο σας δεσποινις μου.” μου ειπε ευγενικα καθως βγαιναμε απο το εστιατοριο. Δεν μπορουσα παρα να δεχτω. Προχωρησαμε αργα με τα ποδια μεχρι εκει που ειχα αφησει το αυτοκινητο μου νωριτερα και οταν φτασαμε ανταλλαξαμε χειραψια.
“Ευχαριστω πολυ για το γευμα κυριε Ελευθεριαδη. Θα τα ξαναπουμε.”
“Εγω ευχαριστω για την χαρα που μου δωσατε να εχω μια τοσο ομορφη παρουσια να με συνοδευσει. Και θελω να σας ζητησω μια συγγνωμη που δεν ειχα ερθει αυτοπροσωπως, αλλα ειχα παρα πολλες δουλειες και σκεφτηκα οτι ισως θα μπορουσατε να τα πειτε και καλυτερα με τον συνεργατη μου μιας και ειστε και οι δυο κατα πολυ νεότεροι.”
Χαμογελασε ειλικρινα και δεν μπορουσα παρα να τον συμπαθησω περισσοτερο. Τελικα μαλλον του αξιζε η θεση που ειχε στον επιχειρηματικο κοσμο. Ηταν καλος ανθρωπος.
 
“Δεν πειραζει,”ειπα λιγο αμηχανα. “Απλως συνηθιζω να κλεινω τις συμφωνιες μου με τους αμεσα ενδιαφερομενους.”
Χαμογελασα και μου ανταπεδωσε το χαμογελο.
“Ωρα να φευγω.” ειπε την ωρα που εστριβε ενα αυτοκινητο προς το μερος μας. Σταματησε μπροστα μας και κατεβασε το τζαμι του οδηγου. Παγωσα.

“Κυριε Ελευθεριαδη” εκανε νοημα ο οδηγος στον συνομιλητη μου.
“Κυρια Αλεξανδρή” με χαιρετησε με ενα κοφτο νευμα του κεφαλιου του. “Χαιρομαι που σας ξαναβλεπω.” ειπε ψυχρα.
Ομολογω πως δεν μου αρεσε που μου μιλουσε ετσι αλλα δεν ηθελα να το αλλαξω, δεν επρεπε.

“Κυριε Δημητριου.” τον χαιρετησα κι εγω και μπηκα στο αυτοκινητο μου. Εκεινος ξεκινησε να φευγει και λιγο πριν κλεισει το παραθυρο του τον ειδα φευγαλεα να μου κλεινει το ματι εχοντας ενα περιπαιχτικο χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο του. Ενα τοσο ωραιο χαμογελο...


Angelina S.