Το κορίτσι με τη μάσκα. (Κεφάλαιο 2) [18+]

Ξεκίνησα να κάνω αυτό που του υποσχέθηκα χωρίς καμία καθυστέρηση. Πήρα τη στύση του στο στόμα μου κ άρχισα να ανεβοκατεβάζω το κεφάλι μου παίζοντας ταυτόχρονα με τα χείλη και τη γλώσσα μου. Ο Γιώργος είχε φτάσει αμέσως ένα βήμα πριν το τέλος..
Όταν μέσα μου μέτρησα 30 δευτερόλεπτα, τον άφησα να ηρεμήσει και ανασηκώθηκα στα γόνατα μου. Εκείνος έδειχνε χαμένος, και το καταλάβαινα παρόλο που δεν έβλεπα τα μάτια του. Σήκωσα το μαστίγιο και το κατέβασα με δύναμη πάνω στο στήθος του. Ένα βογκητό πόνου αναμεμειγμένο με ηδονή ξέφυγε από τα χείλη του.
"Μια", μέτρησα και πέρασα τις άκρες του μαστιγίου πάνω από το επίμαχο σημείο του. Σήκωσα ξανά το χέρι μου και χτύπησα άλλη μια στο στήθος του. Ήταν ολόκληρος σφιγμένος αλλά το πέος του ήταν έτοιμο να εκραγεί.
"Δυο", συνέχισα καθώς πέρναγα τις ουρές στο λαιμό του και στο σημείο που τον είχα χτυπήσει πριν λίγο.
Αποφάσισα να κάνω την συνέχεια λίγο πιο περίπλοκη. Έπιασα δυνατά το πέος του με το αριστερό μου χέρι και άρχισα να το ανεβοκατεβάζω αργά. Ταυτόχρονα πέρασα το μαστίγιο πάνω του και ετοιμάστηκα για το τρίτο χτύπημα. Εκείνος είχε αρχίσει να κουνιέται ακολουθώντας τις κινήσεις του χεριού μου. Το απολάμβανε όλο αυτό όσο κι εγώ.
Το τρίτο χτύπημα προσγειώθηκε λίγο πιο κοντά στη κοιλία του, πράγμα που σε συνδυασμό με τα παιχνίδια του χεριού μου κόντεψαν να τον φτάσουν στην κορύφωση. Άφησα δίπλα μου το μαστίγιο και τον ξαναπήρα στο στόμα μου.
Ένιωσα αμέσως τα υγρά που είχαν ξεφύγει τόση ώρα που τον "βασάνιζα".. Είχαν την ίδια αλμυρή περίεργη γεύση όπως πάντα. Αύξησα την ταχύτητα μου και προετοιμάστηκα για την έκρηξη του, η οποία δεν άργησε να έρθει.
Λίγα λεπτά αργότερα ήμασταν ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα στο κρεβάτι. Ο Γιώργος έτριβε τους καρπούς του, οι οποίοι είχαν αμυδρά σημάδια από την δύναμη που έβαζε ασυναίσθητα πάνω στην ηδονή του.
"Ευχαριστημένος;" ρώτησα μετά από λίγο.
"Όπως πάντα" μου είπε κ με φίλησε απότομα. Δεν περίμενα το φιλί του και με έπιασε απροετοίμαστη. Εκείνος το εκμεταλλεύτηκε και ήρθε με μιας από πάνω μου, εγκλωβίζοντας με κάτω από το γυμνασμένο του σώμα. Με φίλησε με ένα πρωτόγνωρο παθός κι εγώ τον ακολούθησα. Τα χέρια του μπλέχτηκαν στα μαλλιά μου και χάιδεψαν τις γωνίες στο πρόσωπό μου. Ασυναίσθητα τα χέρια μου ανέβηκα στα δικά του μαύρα μαλλιά και τα τράβηξαν απαλά.
Η συνειδητοποίηση του τι γινόταν με χτύπησε σαν χαστούκι και με μια κίνηση έσπρωξα τον Γιώργο από πάνω μου. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και βάλθηκα να στρώνω τα ρούχα μου αμήχανα ενώ εκείνος με κοιτούσε σαστισμένος.
"Τι έγινε; Τι έπαθες;" ρώτησε μόλις ανέκτησε κάπως την αυτοκυριαρχία του.
"Δεν έχουμε να πούμε κάτι Γιώργο. Δεν έπρεπε να κάνεις αυτό που έκανες!"
Με κοίταξε ακόμα πιο μπερδεμένος.
"Μα τι; Τι έκανα;"
"Ξέρεις πολύ καλά. Ξέρεις ότι δεν μ’ αρέσει να χάνω τον έλεγχο και δεν το σεβάστηκες. Ας το αφήσουμε να λήξει εδω."
Του χαμογέλασα με δυσκολία. Η κατάσταση ήταν τελείως άβολη. Εκείνος ξεφύσηξε ηττημένος και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Αφού κούμπωσε όλα αυτά που του είχα ξεκουμπώσει πριν με πλησίασε κ έβαλε το δάχτυλο του στο πηγούνι μου.
"Μασκοφόρο κορίτσι" είπε κοιτάζοντας με κατευθείαν στα μάτια, "πρέπει κάποια στιγμή να με εμπιστευτείς. Δεν θα χάσεις."
Έφερε τα χείλη του στα δικά μου κ με φίλησε απαλά. Μετά, δίχως να πει κάτι άλλο έφυγε κλείνοντας ήρεμα την πόρτα πίσω του.
Τώρα ήμουν εγώ αυτη που κοιτούσε σαστισμένα. Τι είχε μόλις συμβεί; Δεν καταλάβαινα τίποτα. Το μονο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να πάω σπίτι όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Ντύθηκα γρήγορα κ πηρα τα πράγματά μου. Βγαίνοντας έξω έπεσα πάνω στην συνάδελφο μου.
"Δεσποινίς Μάριαν, που πάτε;" με ρώτησε έκπληκτη η μικρή.
"Αλέξια, θέλω να ακυρώσεις τα δυο επόμενα ραντεβού μου για σήμερα. Κάτι μου έτυχε και πρέπει να φύγω."
Το αμυδρό τρέμουλο στη φωνή μου έκανε πιο πιστευτό το γεγονός οτι κάτι σοβαρό μου είχε τύχει.
"Μα.. ο κύριος Ευθυμίου. Θα τσαντιστεί αν φύγετε έτσι στη μέση της βάρδιας." μου είπε με πραγματική ειλικρίνεια. Η μικρή φοβόταν το αφεντικό της, αλλά εγώ καθόλου.
"Να μου κάνει τη χάρη να του πεις. Δεν έχω λείψει ποτέ, δεν έχω χάσει ούτε μια μέρα από τη δουλειά. Αν θέλει ας με διώξει. Την επόμενη μέρα θα έχω πενταπλάσιες προσφορές από τους αντιπάλους του που με προσεγγίζουν καθημερινώς. Καλή συνέχεια μικρή, πρέπει να φύγω!".
Την παραμέρισα με το χέρι μου και άρχισα να περπατάω με γρήγορα βήματα προς την έξοδο. Ήμουν σίγουρη οτι μέχρι να φύγω η Αλέξια θα με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Μικρή ήταν ακόμη.. Θα μάθαινε..
Μισή ώρα αργότερα ανέβαινα τις σκάλες της πολυκατοικίας μου. Ούτε κατά διάνοια δεν έμπαινα στο ασανσέρ έτσι που ήμουν εκείνη την στιγμή. Άνοιξα την πόρτα, άφησα στον καναπέ όλα μου τα πράγματα, γδύθηκα και πήγα αμέσως για μπάνιο.
Αφού μούλιασα τον εαυτό μου για μια ώρα κατάφερα να ηρεμήσω  Κάτι τέτοιες στιγμές με έβγαζαν έκτος εαυτού και αυτό ήταν κάτι που δεν το άντεχα. Το να δείξω την αδυναμία μου στο κρεβάτι, το να αφήσω τον έλεγχο.. και μόνο στη σκέψη ανατρίχιαζα. Έπεσα για ύπνο, παρηγορώντας τον εαυτό μου ότι αύριο θα ήταν μια καινούρια ημέρα.

***

«Παιδιά συγκεντρωθείτε!» Η φωνή της καθηγήτριάς μου αντήχησε σε ολόκληρη την αίθουσα και μας έκανε όλους να παγώσουμε.
«Αριέττα, συνέχισε να διαβάζεις.»
Άκουσα την εντολή της και ξεκίνησα να διαβάζω δυνατά την επόμενη παράγραφο του κειμένου που είχα ξεκινήσει λίγο πριν.
Ήταν η τελευταία μέρα στο σχολείο και όλοι οι συμμαθητές μου ήταν εκτός εαυτού. Όλοι είχαν ενθουσιαστεί για τις επερχόμενες διακοπές κι εγώ ήμουν η μόνη που δεν μπορούσε να συμμεριστεί την χαρά τους, μιας και λίγες ώρες πριν είχα μάθει τι μου επιφύλασσε το κοντινό μου μέλλον  Οι γονείς μου είχαν αποφασίσει εν αγνοία μου, να με στείλουν στον ετεροθαλή αδερφό του πατέρα μου στην Αθήνα. Υποτίθεται ότι ήταν «για το κάλο μου», για μια καλύτερη ζωή μακριά από το χωριό, αλλά δεν με έπειθαν. Ήξερα ότι τα οικονομικά μας ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και ότι μετά βίας τα βγάζαμε πέρα με τα απλά και καθημερινά πράγματα, αλλά δεν περίμενα πότε ότι οι γονείς μου θα με έδιωχναν  Ήμουν πολύ δεμένη με την οικογένεια μου και αγαπούσα πολύ το χωρίο μου. Στο κάτω κάτω δεν είχα βγει ποτέ έξω από αυτό. Αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν ήμουν σαν τους άλλους  που περίμεναν πως και πως τις πανελλήνιες για να φύγουν και να σπουδάσουν στις μεγαλουπόλεις. Πόσο μάλλον τώρα που ήμουν δυο χρόνια πριν από αυτό. Όλος ο κόσμος μου είχε γίνει κομμάτια.
Οι τρεις μέρες που μου είχαν απομείνει για να τακτοποιήσω τα τελευταία ζητήματα μου πέρασαν σαν νερό. Αποχαιρέτησα τους φίλους μου και την κολλητή μου, μάζεψα τα πράγματα μου και ενώ τη μια στιγμή βρισκόμουν με ανθρώπους που αγαπούσα και μ’ αγαπούσαν βρέθηκα στον παγωμένο χώρο του τρένου. Μέτα από ένα πολύωρο ταξίδι, το οποίο πέρασα κλαίγοντας, έφτασα στην μεγαλούπολη και πρωτεύουσα της Ελλάδος.

***

Ξύπνησα από τον ήχο του κινητού μου που χτυπούσε σαν τρελό. Οι μνήμες της εφηβικής μου ηλικίας, είχαν καταφέρει να τρυπώσουν στο μυαλό μου την ώρα που κοιμόμουν και τώρα μου είχαν αφήσει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Έπιασα την καταραμένη συσκευή που μου χάλασε τον ύπνο και απάντησα απρόθυμα. Ήταν το κινητό που χρησιμοποιούσα την ημέρα.
«Λέγε σύντομα.» ειπα με βαριεστημένη φωνή κάνοντας τον βοηθό μου να αγχωθεί για να μπορέσει να μιλήσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
«Κυρία Αναγνώστου. Συγγνώμη που σας ενοχλώ τέτοια ώρα, άλλα μου είχατε πει ότι σε αυτή την περιπτωση θα επρεπε να σας παρω ότι ώρα κι αν ήταν.»
Μου ειχε εξαψει την περιεργεια, αυτό ηταν σιγουρο.
«Ο Ελευθεριάδης, ζήτησε να κλείσετε άμεσα ραντεβού.»
Ωχ, αυτό κι αν ήταν μπλέξιμο. Ο Ελευθεριάδης, ένας 50χρονος βιομήχανος που έκανε κρα όλος ο επιχειρηματικός κόσμος να συνεργαστεί μαζί του, είχε επιτέλους δεχτεί να συζητήσει μαζί μου την πρόταση που του είχα κάνει μήνες πριν. Το κακό ήταν ότι οι τρεις τελευταίες μέρες τις εβδομάδας ήταν αποκλειστικά αφιερωμένες στην βραδινή μου δουλεια. Και αν σκεφτούμε ότι είχα ήδη ακυρώσει τα δυο χθεσινά ραντεβού μου, θα είχα ακόμη πιο βαρύ πρόγραμμα.
Δεν επρεπε όμως σε καμια περιπτωση να χασω την ευκαιρια να συναντηθω μαζι του. Ξεφυσηξα και πηρα την αποφαση μου.
«Κλεισε τον για μεσημεριανο γευμα σημερα.»
Σηκωθηκα τελειως απροθυμα από το κρεβατι μου και ξεκινησα να ετοιμαζομαι. Ειχα στη διαθεση μου δυο ωρες μεχρι το γευμα με τον μεγαλοβιομηχανο και επρεπε να βαλω τα δυνατα μου. Μπορει να στηριζα το μεγαλυτερο ποσοστο των δυναμεων μου στο μυαλο μου και τις επιχειρηματικες μου ικανοτητες, αλλα το υπολοιπο –το οποιο δεν ηταν καθολου μικρο ποσοστο- το στηριζα στην εξωτερικη μου εμφανιση. Ενας από τους καλυτερους τροπους να κλεισεις μια συμφωνια είναι να γοητευεις και το μυαλο και το ματι του συνδιαπλεκομενου. Ειδικα όταν ηταν αντρας.. εκει βρισκομουν στο στοιχειο μου.
Εκανα ένα ακομα χαλαρωτικο μπανιο, στεγνωσα τα καστανα σπαστα μαλλια μου, που εφταναν μεχρι κατω από τους ωμους, και τα επιασα σε έναν αυστηρο κοτσο. Εβαψα σε φυσικους τονους το προσωπο μου και φορεσα τα ασπρα κοκκαλινα γυαλια μου. Δεν ειχα μειωπια, οι φακοι ηταν μηδενικοι, αλλα ειχα προσθεσει αυτή την πινελια στην εμφανιση μου για να με διαφοροποιει από την βραδινη μου εμφανιση. Όχι ότι μπορουσε καποιος να με αναγνωρισει δηλαδη. Οι δυο μου εικονες δεν εμοιαζαν καθολου μεταξυ τους.. όπως και τα δυο μου προσωπα.
Φορεσα το μαυρο skinny παντελονι μου, το κρεμ κολλητο μπλουζακι μου κι από πανω ένα μαυρο σακακι που ακολουθουσε τη γραμμη μου. Τελειωσα το λουκ μου με τις ασορτι κρεμ γοβες μου. Εφυγα από το σπιτι οντας ετοιμη να αντιμετωπισω τον κυριο Ελευθεριαδη.
Εικοσι λεπτα αργοτερα βρισκομουν στο πολυτελες εστιατοριο που μου ειχε στειλει σε μηνυμα ο βοηθός μου. Ήταν ένα παραθαλάσσιο λιγο εξω από την Γλυφαδα, το οποιο παντα ηθελα να επισκεφτω αλλα παντα το προσπερνούσα.
Έδωσα στην κοπελα στην εισοδο το ονομα μου και με οδήγησε προς τα δεξια του εστιατοριου. Ο χωρος απεπνεε πολυτέλεια, ακομα και το πιο μικρο πιρούνι φαινόταν ότι ηταν πανακριβο. Ο κύριος Ελευθεριάδης δεν τσιγκουνευοταν λοιπον.
Προχωρησα με ανετο βημα προς τον αντρα που στεκοταν πλατη προς τα μενα, περιμενοντας να αντικρισω τον αρκετα γοητευτικο και ωριμο αντρα που ποζαρε σε διαφορα περιοδικα και εφημεριδες. Αντ’αυτου αντικρισα έναν κατά πολύ νεότερό του.


Και δεν ήταν άλλος από τον Γιώργο Δημητρίου.


Angelina S.